Sues Dei - Jakub Ćwiek

Nowa powieść Jakub Ćwieka zabiera nas w podróż na Podlasie. 

Do niewielkiego Sanktuarium w Martwiejowicach zostaje przydzielony młody wikariusz Grzegorz Wikariusz. Mocno oddany wierze, ale także social mediom, w których aktywnie promuje swoją muzyczną twórczość. Proboszcz Kos, nie jest zachwycony zmianami na parafii i mocno akcentuje swoje zasady. Jako wieloletni duszpasterz i kinomaniak preferuje raczej oddanie Bogu i pomoc zbłąkanym duszom.

Proboszcz wraz z mieszkańcami wsi przygotowuje się na przyjęcie pielgrzymów - starszych ludzi odwiedzających miejsca kultu na terenach Białorusi, Ukrainy i Polskich. Ich ostatnim przystankiem miało być rzeczone Sanktuarium w Martwiejowicach. Jednak gdy wyjazd ma się ku końcowi pielgrzymi zostają brutalnie napadnięci i obrabowani. 

Kos pojawia się w szpitalu, niekoniecznie z posługą kapłańską. Próbuje odkryć odkryć okoliczności przestępstwa. Nie jest on jednak jedyny... Do sprawy zostaje przydzielony policjant z ciemną przeszłością oraz córka jednaj z poszkodowanych, wdowa po legendarnym policjancie. 

W książce nie mamy jednego konkretnego bohatera. Jest jak w życiu - każdy gra tu swoją rolę. Postacie się barwne, fajnie scharakteryzowane. Mają swoją przeszłość, która rzutuje na teraźniejsze wydarzenia (ale bez wchodzenia w zbędne szczegóły), przez co stają się bardzo realne. 

Akcja powieści jest wartka, pełna zwrotów akcji. Wręcz niewiarygodna, ale... No, właśnie... Powieść "Opus Dei" jest oparta na prawdziwych wydarzeniach! Co dodaje jej dodatkowej pikanterii. Historia przedstawiona przez Jakuba Ćwieka zmusza na niejako do refleksji nad dobrem i złem. Oraz całą szarą masą pomiędzy.

Powieść czytałam na zmianę - rano w wersji papierowej (wstyd przyznać, że kupionej na urodziny jesienią), a wieczorem jako audiobooka. I jak jestem wielką fanką słowa pisanego, tak w tym wypadku przyznam, że Filip Kosior jako lektor zrobił mega robotę. 

Czy powieść ma minusy? Oczywiście. Jest za krótka. A czytając ją w komunikacji miejskiej albo parskałam (uwielbiam ironie autora) albo stroiłam miny, czym zwracałam na siebie uwagę. Ale było warto. Potrzebowałam odmiany literackiej i to był świetny wybór. 

Różowe życie - Amanda Eriksson

Mała dziewczynka dostrzegła zaparkowany przy ulicy samochód. Ale to nie pojazd zwrócił jej uwagę, ale jego kolor. Różowy. Zapragnęła, by w jej życiu pojawiła się ta barwa.

Tylko kto jej w tym pomoże? Do akcji wkracza "najlepszy dziadek na świecie"! Uważnie słucha swej wnuczki, by razem móc zrealizować jej marzenie.

"Różowe życie" to ciepła rodzinna opowieść dla młodszych dzieci, która pokazuje jak proste może by spełnianie marzeń dziecka. By potem... Przyszedł czas na kolejne 

Znamię - Robert Szafraniec

Patrycja jest młodą nauczycielką. Organizuje dla swych uczniów wycieczkę do Będzina. Dzieci zwiedzają XVIII wieczny pałac Mieroszewskich, średniowieczny zamek oraz podziemia pod Górą Zamkową. I to właśnie tam, podczas odkrywania historycznych ciekawostek znajdują ciało brutalnie zamordowanej osoby! Podczas szybkiej ewakuacji dzieci z miejsca zbrodni, ginie jedna z uczennic. Trwają poszukiwania. 

Wychowawczyni przypomina sobie zdarzenia z przeszłości, w których brała udział jako dziewczynka. Czy Patrycja jest powiązana z tymi zbrodniami? Czy Mikołaj,  policjant prowadzący sprawę odkryję zależności i da radę złapać mordercę?

"Znamię" jako debiut autora oceniam dobrze. Poprawiłabym w kilku miejscach konstrukcje zdań, ale uważam, że styl wyrabia się w miarę pisania... A tu widać potencjał. Robert Szafraniec z dużą uwagą o szczegóły buduje historię, stopniuje napięcie. Dba o detale, by czytelnik mógł wczuć się w snutą opowieść. 

Bohaterowie są interesujący, barwni, żywi. Krótko mówiąc są dobrze wykreowani, można ich darzyć sympatią (lub nie), ale mają w sobie nutę realizmu. Takie osoby spotykamy w prawdziwym życiu. Autor świetnie połączył wątki kryminalne z obyczajowymi, ukazując bohaterów w różnych sytuacjach i nadając im tym samym wielowymiarowy, realny kształt. 

Sama budowa tekstu jest przystępna dla czytelnika. Dość krótkie rozdziały powodują, że powieść czyta się wartko. Czytelnik szybko przeskakuje do nowych odkryć, zwrotów akcji. Historia z każdą stroną nabiera tempa. 

Spodziewałam się kryminału z dobrze rozwiniętym wątkiem społecznym... no właśnie, nie ma co szufladkować. Bo w powieści można znaleźć dobrze rozwinięte wątki psychologiczne, mroczny klimat jak z thrillerów. Całość tworzy jednak całkiem smakowitą powieść, której smaczku dodaje fakt wykorzystania prawdziwej zbrodni sprzed lat i umieszczenie akcji w Zagłębiu i Śląsku. Jako "będziniara" wreszcie się doczekałam ;)

Bardzo dziękuję Wydawnictwu Novae Res za egzemplarz książki do recenzji. 

Wzgarda - Paulina Hendel

W styczniu czytałam antologię opowiadań pod wspólnym tytułem "Awaria prądu". Niby zwykła rzecz, ale taka publikacja daje przedsmak twórczości kilku, kilkunastu autorów/autorek. Czytelnik może potem spokojnie sięgnąć po coś "grubszego" autora, który przypadł mu do gustu.

Tak też zrobiłam. 

Porwało mnie opowiadanie w stylu fantasy "Zaciemnienie" Pauliny Hendel. Autorka ma kilkanaście publikacji na swoim koncie, a ja... cóż wstyd trochę przyznać nic oprócz jej opowiadania nie czytałam. Sięgnęłam po nowość "Wzgarda", gdyż pojawili się w niej naczelnik Kilian Sztorm oraz jego zastępca, org Kostek Gundeberg. Duet, który mnie zachwycił.

Zapraszam na wyspę, która była karną kolonią. Zsyłano na nią skazańców, liczono, że roślinne i zwierzęce endemity tego skrawka ziemie dokonają reszty. Jednak, gdy odkryto na niej złoża kopalne, stała się kuszącym miejscem dla inwestorów. Dzięki wewnętrznym przemianom (dość krwawym, jak to ma w zwyczaju rewolucja) wyspa stała się ostoją tolerancji - tu obok siebie, na równi żyli ludzie, orgowie i ziemowi.

Gdy zaginął pracownik Czarnej Kompanii, przedstawiciele pokojowej warty zakładają szybkie rozwiązanie sprawy. Ot, pewien majętny jegomość, po wieczorze z kolegami, zboczył nieco z trasy do domu. Naczelnik Kilian Sztorm wraz z zastępcą ogrem Gustawem Gunderbergiem podążają za poszlakami... by odkrywać zaskakujące powiązania, makabryczne morderstwa i bestię z głuszy. 

Ngunalarum! Czy wszystkie wątki mają wspólne rozwiązanie? Czy obcy kręcący się po wyspie zwiastują kolejne kłopoty? Kto okalecza leśne zwierzęta? I co z tym wszystkim ma wspólnego stary opuszczony dom? 

Bardzo dobrze naszkicowana historia miejsca i jego specyfikę. W książce pojawiają się przedstawiciele różnych gatunków istot myślących - ludzie, ogry czy autochtoni. Każdy z nich ma swoją kulturę, obyczaje a nawet język (o tym za chwilę). Autorka świetnie wykreowała świat, w którym umieściła, wydawało by się, prostą do rozwiązania zagadkę kryminalną. 

Główni bohaterowie są "dopracowanymi". Każdy z nich ma swój odrębny charakter, niepowtarzalną osobowość. Choć w miarę trwania historii, potrafią zaskoczyć (szczególnie naczelnik). Kilian Sztorm to naczelnik pełną gębo - walczył o wolność wyspy, potrafi logicznie myśleć, jest twardy i wytrwały. Ma problemy z okazywaniem uczuć. Gustaw Gundeberg to przeciwieństwo wszystkich cech i przywar swego gatunku. Choć ma posturę mocarnego ogra, to tak naprawdę bardzo delikatny, spokojny i kulturalny przedstawiciel pokojowej warty. Luka, syn magnatów ze starego lądu, który jest pełen optymizmu i zapału do pracy. Margo tymczasowo zatrudniona złodziejka, którą trudno czymś zaskoczyć. Oraz stary ziemowy - oaza spokoju i mądrości (jak Yoda).

Zaś sama zagadka kryminalna, z każdym rozdziałem nabrzmiewa jeszcze bardziej. Pojawiają się nowe wątki, nowe postacie i... nierozwikłane historie sprzed lat! Wszystko to jest wartkie, podane w ciekawy i interesujący sposób. Podążamy za rozwijającą się akcją, która choć rozbudowana układa się w logiczną całość. 

Obcowanie z tą powieścią, to była duża frajda. Dodatkowym bonusem był język ziemowych, który stworzyła pisarka. Ngunalarum. Nurugare. Słowa, która wibrują... i tu mała dygresja - takimi słowami najlepiej wyraża się silne uczucia, takie jak zdenerwowanie czy zaskakujący ból (np. po uderzeniu małym palcem w nogę od krzesła). Te słowa nadają się idealnie na przekleństwa. Tak, wiem jestem ciut szalona. Ale mają one w sobie moc i literkę R, poza tym będą znać je tylko czytelnicy książki. Nikt mnie nie posądzi o chamstwo i buractwo. 

Aha, to był mój pierwszy raz z audiobookiem. Tak od początku do końca, bo w większości po półgodzinie już nie słucham. Skupienie na poziomie. A tu i historia wciągająca i głos lektora Aleksandra Orsztynowicza-Czyża pięknie współgrały. 

To powieść, która przypadnie fanom fantasy, ale i miłośnikom kryminałów. Czekam na kolejne przygody naczelnika Kiliana oraz jego zastępcy Kostka. 

Toń - Marta Kisiel

Dżusi Stern wraca do domu po długiej nieobecności. Wraca na chwilę. Przyjazd do rodzinnego Wrocławia został na niej niejako wymuszony, bo są zasady. A ich trzeba przestrzegać. Trzech ważnych ustanowionych przez ciotkę Klarę:

- Nigdy nie wpuszczać nikogo za próg mieszkania;

- Nigdy nie zostawiać pustego mieszkania;

- Nigdy nie wspominać o rodzicach.

Zasady, które wpłynęły na całe życie Dżusi i jej starszej siostry Eleonory. A teraz trzeba popilnować mieszkania w starej kamienicy, bo ciotka wyjeżdża, a El pracuje. Perspektywa przebywania w tym mauzoleum wywołuje gęsią skórkę u Dżusi. Zresztą wszystko od początku idzie źle - pociąg się spóźnił, siostra wyszła do pracy, a klucza do mieszkania brak. 

Pierwsza zasada została złamana. A niedługo po dostaniu się do mieszkania (niech żyją wszystko wiedzące i widzące sąsiadki ;P ) Dżusi łamie kolejną zasadę. Wpuszcza do domu obcego mężczyznę. Na jej obronę można tylko dodać, że był przekonywujący. I przystojny. Bardzo. Niestety antykwariusz kradnie własność ciotki Klary. Siostry próbują naprawić błąd przed przyjazdem ciotki... Jednak nie wszystko idzie po ich myśli...

Do pomocy domorosłym detektywom wkraczają emerytowana nauczycielka łaciny oraz zegarmistrz. Czy uda im się odzyskać własność skradzioną przez przystojnego acz tajemniczego antykwariusza? Kim tak naprawdę jest pani Matylda? I kto jeszcze ma coś wspólnego z "grzebaniem" w przeszłości? Czy rodzinne sekrety warte są odkrycia? I czy "toń" może pochłonąć?

Świetnie poprowadzona akcja - co rusz jakaś wpadka, zaskakujące odkrycie, albo i trup. Są moje ulubione składowe: zagadka kryminalna, tło historyczne (nawiązania do II wojny światowej - mój konik), pogmatwane losy bohaterów (świetne wątki społeczno-psychologiczne) oraz odrobina magii. Bohaterki są charakterne, to mocno skonfliktowane kobiety, które muszą zacząć współpracować. Są postaciami pełnymi sprzeczności i emocji. Każda ma inny charakter, jest unikatowa. Dżusi jest niepokorna, pełna pasji i bardzo impulsywna. Działa  szybko i instynktownie. O konsekwencjach nie myśli. Eleonora jest jej przeciwieństwem. Spokojna, stateczna, pragmatyczna, choć tak naprawdę wewnątrz kłębią się rozmaite emocje, którym rzadko kiedy daje ujścia. Ciotka Klara jest oschła i surowa. W miarę czytania powieści zaczynamy rozumieć skąd wzięła się taka postawa wobec bratanic i życia. Pani Matylda, to kobieta "starej daty, wymagająca, konsekwentna, ale także opiekuńcza wobec Klary. Męscy osobnicy biorący udział w całym "zwariowanym" odkrywaniu prawdy, są też przez autorkę przedstawieni jako pełnowymiarowe postacie. 

Wielkim plusem każdej powieści, która wychodzi spod pióra Marty Kisiel jest poczucie humoru. Gdy już czujecie, że nie wytrzymacie napięcie, akcje pędzi do przodu... Nagle, niespodziewanie i zaskoczenia parskniesz śmiechem. 

Jestem trochę pokręconym czytelnikiem i lubię jak książki zmuszają mnie do pewnych odkryć, nawet te lekkie, w zamyśle relaksujące. I tak było w tym przypadku. W szkole nie uczyłam się łaciny, choć zawsze fascynowała mnie umiejętność posługiwania się tym martwym językiem. Dzięki autorce mogłam odkrywać starożytne sentencje. Tak, wiem... były tłumaczone, ale kto by na to czekał przy tak wartkiej akcji?! 

Psyyt... nowe wydawanie powieści jest poszerzone o opowiadanie "Echo". Ta krótka historia ujawnia nam pewne wątki z młodości Klary Stern. Wątki, które mocno wpłynęły na nią i jej bratanice. 

A jak Wam plotą się nici życia? 

Dziękuję Wydawnictwu Mięta - dzięki Wam znów mogłam zatopić się w fantastycznej powieści. I już sięgnąłem po "Nomen omen". 

Osiecka. Rodzi się ptak - Karolina Felberg

Nie jestem największą fanką biografii. Zawsze mam wrażenie, że wchodzę nieproszona w czyjeś prywatne życie. Ale są też takie "kultowe" postacie, które chciałoby się poznać od podszewki. I taka właśnie jest Agnieszka Osiecka i jej twórczość. 

"Osiecka. Rodzi się ptak" to biografia naukowa. Dotyczy ona dzieciństwa i lat nastoletnich poetki. Autorka Karolina Felberg wykonała tytaniczną pracę zagłębiając się w pamiętniki Agnieszki Osieckiej i badając różne aspekty jej życia. 

Z biografii wyłania się nam obraz dziewczyny, a z czasem młodej kobiety pełnej kompleksów i wewnętrznego rozedrgania, konfliktów. Była niespokojnym duchem, który miał przerodzić się dopiero w pięknego, barwnego ptaka swej epoki. Wychowana na silną kobietę, miała buntowniczą duszę, kipiała charyzmą, intelektem i wrażliwością, którą uzewnętrzniała w swoich tekstach. Najpierw tych pierwszych, trochę nieporadnych, by z każdym kolejnym wyrażać w nich pełnię uczuć, zmysł obserwacji i dowcip, ironię. 

Dzięki publikacji odkrywamy na nowo Osiecką. Nie jest to tylko autorka tekstów z życiem pełnym trudnych decyzji. Ta niezwykle ciekawa i barwna postać daje nam się poznać jako osoba otwarta na życie, chłonąca je pełną piersią, lubiąca bywać wśród ludzi, bawić się. By z drugiej strony, autorka pozwala nam poznać zakamarki jej duszy, gdy czuła się niezrozumiana przez otaczające ją osoby.

Biografię czyta się dobrze. Nie tylko dowiadujemy się, co ukształtowało polską poetkę, ale także poznajemy tło historyczne, aspekt społeczny tamtych czasów. Jednak ze względu na objętość (zakładam, że pojawia się w najbliższym czasie kolejne tomy opisujące resztę życia i twórczości Osieckiej) czytałam ją "na raty". Według mnie jest to publikacja dla fanów Osieckiej lub literaturoznawców. Zawiera dużo szczegółowych informacji z życia, a właściwie z młodzieńczych lat, Agnieszki Osieckiej. Staje się preludium do najważniejszych lat i twórczości poetki, autorki tekstów, matki, żony, kobiety, która poszukuje swej szczęśliwej drogi do spełnionego życia. W swej publikacji, Karolina Feldberg dzięki opracowaniu tak bogatych materiałów z przeszłości artystki, pozwoliła wypowiedzieć się młodej Agnieszce Osieckiej. Brak tu oceniania, jest za to wrażliwa i wnikliwa podróż w głąb duszy dorastającej artystki. 

Dziękuję Wydawnictwu Znak Literanova za egzemplarz książki do recenzji, do którego dołączono pocztówkę z kodem QR. Pozwala on sprawdzić "Którą piosenką Agnieszki Osieckiej jesteś?" Z radością informuję, że trafili mi się, nota bene moi ukochani - "Okularnicy". 

Egzemplarz biografii został przekazany do filii nr 14 MBP w Katowicach i zasili jej księgozbiór. 

Zamaskowana. Z pamiętnika autystki - Kasia Mazur

Autorka komiksu - Kasia Mazur, dzieli się z czytelnikami swoimi doświadczeniami osoby żyjącej z autyzmem. Ukazuje pierwsze symptomy, diagnozę, aż po dorosłe życie. Nie ucieka także od trudnych tematów takich jak używki czy życie intymne.

Całość jest ma lekką formę, która sygnalizuje nam pewne trudności i ograniczenia. Kasia Mazur robi to jednak w sposób łatwy w odbiorze oraz z dozą humoru.

Komiks polecamy nie tylko fanom historii rysunkowych, ale także czytelnikom chcącym poznać i zrozumieć doświadczenia osób ze spektrum.